دستگاه های تحویل اکسیژن: کانول بینی و ماسک های اکسیژن
اکسیژن درمانی یک مؤلفه مهم در درمان بیمارانی است که دچار پریشانی تنفسی یا شرایطی می شوند که اکسیژن رسانی را مختل می کند. دو دستگاه متداول برای تحویل اکسیژن ، کانول بینی و ماسک اکسیژن هستند. در حالی که هر دو هدف از ارائه اکسیژن تکمیلی را دارند ، اما در ساختار ، راحتی ، ظرفیت تحویل اکسیژن و مناسب بودن برای سناریوهای مختلف بالینی تفاوت معنی داری دارند.
یک کانول بینی یک لوله سبک و انعطاف پذیر است که به دو پروانه تقسیم می شود که برای قرار دادن در سوراخ بینی بیمار قرار می گیرد. لوله به طور معمول از طریق گوش و زیر چانه ایمن می شود تا از ثبات اطمینان حاصل شود.
کانول بینی به دلیل راحتی و راحتی آن طرفداری می کند. بیماران می توانند هنگام پوشیدن آن صحبت کنند ، غذا بخورند و بنوشند ، که این امر باعث می شود که برای اکسیژن طولانی مدت و برای بیمارانی که نیاز به مکمل اکسیژن مداوم اما زیاد ندارند ، مناسب باشد.
با این حال ، یک محدودیت این است که در سرعت جریان بالاتر ، می تواند باعث خشکی و ناراحتی بینی شود و ممکن است در موارد سازش شدید تنفسی اکسیژن رسانی کافی ایجاد نکند.
در مقابل ، یک ماسک اکسیژن هم بینی و هم دهان را در بر می گیرد و یک رابط آب بندی شده تر برای زایمان اکسیژن تشکیل می دهد. این ماسک ها معمولاً از پلاستیک ، لاستیک یا سیلیکون ساخته می شوند و از طریق لوله به یک منبع اکسیژن متصل می شوند. زیرا آنها یک را پوشش می دهند
مساحت بزرگتر ، ماسک ها می توانند غلظت اکسیژن بالاتر را در مقایسه با کانول های بینی ارائه دهند.
انتخاب دستگاه مناسب
انتخاب بین یک کانول بینی و ماسک اکسیژن بستگی به وضعیت بالینی بیمار ، غلظت اکسیژن و راحتی دارد.
کانول بینی: بهترین برای بیماران پایدار که نیاز به اکسیژن کم تا متوسط دارند ، به ویژه هنگامی که استفاده طولانی مدت و راحتی اولویت ها هستند.
ماسک اکسیژن: برای بیمارانی که نیاز به غلظت اکسیژن بالاتر ، تحویل دقیق اکسیژن یا مداخلات اضطراری دارند ، لازم است.
